در آخرین تحرک سران فتنه می‌توان به درخواست مجوز صدور راهپیمایی 25 بهمن به بهانه‌ی همبستگی با ملت تونس و مصر اشاره کرد که بار دیگر ذوق زدگی و حمایت شدید آمریکا و سران صهیونیستی و حامیان آنها را به همراه داشت تا جایی که آمریکا به دلیل عدم صدور مجوز این راهپیمایی توسط وزارت کشور اعتراض کرد!

در بیانیه‌ی تام دانیلون، مشاور امنیت ملی رئیس جمهوری ایالات متحده که روز شنبه صادر شده است از حکومت ایران خواسته شده است به مردم ایران اجازه دهد همانند معترضان مصری از حق جهانی برگزاری اجتماعات مسالمت آمیز، تظاهرات و ارتباطات برخوردار شوند!

اینکه چرا سران فتنه و اندک حامیان داخلی آنها حاضر نشدند همزمان با اقیانوس ملت در راهپیمایی ?? بهمن امسال شرکت کنند و همبستگی خود را با ملت تونس و مصر اعلام کنند و روز دیگری را اعلام کردند قطعاً نشان از اهدافی غیر از آنچه در عیان بیان کرده‌اند دارد؛ تا جایی که بسیاری از حامیان آنها با تحرک در فضای اینترنت و شبکه‌های اجتماعی گویا دوباره فرصتی برای فتنه انگیزی، آشوب و شعارهای ساختارشکنانه علیه نظام یافته‌اند تا با دعوت از مردم ایران شاید بتوانند بار دیگر حوادث تلخ روزهای اولیه پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 را تکرار کنند؛ اما زهی خیال باطل.

اگر به اهداف پشت پرده‌ی چرایی انتخاب 25 بهمن و همزمانی آن با روز والنتاین اشاره نکنیم و آن را اتفاقی (!) فرض کنیم اما اشاره به یک حادثه‌ی تاریخی که دقیقاً سه روز پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در 25 بهمن سال 1357 روی داد می‌تواند عبرت انگیز باشد.

روز 25 بهمن ماه سال 1357 اتفاقی در خیابان ایران (که آن روزها محل اقامت امام بود) می‌افتاد، تجمعی اندک از ضدانقلاب جلوی اقامتگاه امام (ره) و سر دادن شعارهای ضدانقلاب و ضدامام! این تجمع را شاید بشود اولین تلاش عناصر ضدانقلاب و منافقین برای نابود کردن انقلاب دانست، اما تلاشی که هیچ ثمره‌ای نداشت و نهال تازه‌ی اون روزهای انقلاب را هم به لرزه در نیاورد چه رسد به این روزها که درخت تنومند انقلاب ریشه در اعماق جان و دل انسان‌ها پیدا کرده است و علاوه بر اینکه بیش از سه دهه از عمر آن می‌گذرد هر روز شاداب‌تر از گذشته به رشد و بالندگی خود می‌رسد. بالندگی این انقلاب همین بس که این روزها علاوه بر اینکه جشن سالگرد خود را برگزار می‌کند، باید جشن صدور انقلاب و بیداری اسلامی را در کشورهای منطقه و شمال آفریقا را هم جشن گیرد.

آنچه مهم است اینکه از روز پیروزی انقلاب اسلامی ایران تاکنون، هیچگاه موفقیت‌های این کشور برای ضدانقلاب قابل تحمل نبوده و به هر بهانه به دنبال ضربه زدن به این کشور بوده و هستند؛ اما نکته‌ای که در میان جای تأمل دارد اینکه این‌هایی که امروز علیه جمهوری اسلامی تقاضای مجوز می‌کنند و دنبال فرصتی مجدد برای دشمنی خود هستند همان‌هایی هستند که از همان روزهای اول انقلاب زیر پرچم مباره با امام و انقلاب ایستاده بودند و امروزه هم بوضوح مشاهده می‌کنیم که این سران قتنه و حامیانشان هستند که مقابل رهبری و انقلاب ایستاده‌اند.

بازخوانی بیانات رهبری معظم انقلاب در این زمینه می‌تواند بسیار قابل تأمل باشد، بیاناتی که علاوه بر اینکه نشان از هوشمندی و درایت رهبری انقلاب دارد سبقه‌ی مخالفان امروز و دیروز انقلاب را به خوبی افشا می‌کند تا بتوان شاخص مهمی برای شناسایی دوست از دشمن را بدست آورد:

« از اول انقلاب و در طول سالهاى متمادى، کى‌‌‌ها زیر پرچم مبارزه‌‌ى با امام و انقلاب ایستادند؟ آمریکا در زیر آن پرچم قرار داشت، انگلیس در زیر آن پرچم قرار داشت، مستکبرین در زیر آن پرچم قرار داشتند، مرتجعین وابسته‌ی به نظام استکبار و سلطه، همه در زیر آن پرچم مجتمع بودند؛ الان هم همین جور است. الان هم شما نگاه کنید از قبل از انتخابات سال ??، در این هفت هشت ماه تا امروز آمریکا کجا ایستاده است؟ انگلیس کجا ایستاده است؟ خبرگزارى‌‌هاى صهیونیستى کجا ایستاده‌اند؟ در داخل، جناحهاى ضد دین، از توده‌‌اى بگیر تا سلطنت‌‌‌طلب، تا بقیه‌‌ى اقسام و انواع بى دین‌‌‌ها کجا ایستاده‌‌اند؟ یعنى‌‌ همان کسانى که از اول انقلاب با انقلاب و با امام دشمنى کردند، سنگ زدند، گلوله خالى کردند، تروریسم راه انداختند.

سه روز از پیروزى انقلاب در بیست و دوى بهمن گذشته بود، همین آدم‌ها با همین اسم‌ها آمدند جلوى اقامتگاه امام در خیابان ایران، بنا کردند شعار دادن؛ همان‌ها الان مى آیند توى خیابان، علیه نظام و علیه انقلاب شعار می‌دهند! چیزى عوض نشده. اسمشان چپ بود، پشت سرشان آمریکا بود؛ اسمشان سوسیالیست بود، لیبرال بود، آزادى طلب بود، پشت سرشان همه‌ی دستگاه‌‌هاى ارتجاع و استکبار و استبداد کوچک و بزرگ دنیا صف کشیده بودند! امروز هم همین است. این‌ها علامت است، این‌ها شاخص است؛ و مهم این است که ملت این شاخص‌ها را می‌فهمد؛ این چیزى است که انسان اگر صد‌ها بار شکر خدا را بکند، حقش را به جا نیاورده است؛ سجده‌‌ى شکر کنیم.»