گروه سیاسی - مذاکرات هسته ای در مرحله جدیدی قرار گرفته است که با توجه به نهایی شدن توافقات فی ما بین ایران و طرف غربی نیاز به موشکافی هر چه بیشتر دارد.

به گزارش بولتن نیوز، موضوعی که این روزها از سوی برخی از کارشناسان مطرح می شود از این قرار است که اساسا غنی سازی اورانیوم  با غنای 20 درصد از اهمیت چندانی برخوردار نیست که در نقد و بررسی این مهم به گفتگو با آقای «مهدی محمدی»(کارشناس مسائل هسته ای) پرداخته ایم.

بولتن: پس از روی کار آمدن تیم جدید مذاکره کننده هسته ای، سخن از بی اهمیتی غنی سازی 20درصدی اورانیوم به میان آمد!

به عنوان سوال نخست بفرمایید که غنی سازی اورانیوم در ابعاد تجاری، علمی و سیاسی دارای چه میزانی از اهمیت است؟

متاسفانه مسئولان هسته ای ایران در جبران کوتاهی های خود در توافق ژنو و اعطای امتیازات فراونی، حرف از بی اهمیتی غنی سازی با غنای 20 درصد را می زنند.

پیش از پاسخ به این سوال در ابتدا باید به موضوع پرداخت که ما بر اساس چه نیازی به غنی سازی اورانیوم می پردازیم و بر اساس آن به غنی سازی با غنای مورد نیاز ادامه دهیم.

اگر صرفا از بعد اقتصادی و تجاری نیز به غنی سازی اورانیوم بپردازیم، در می یابیم که برای نیل به این هدف و صادرات آن به سایر کشورها نه تنها به اورانیوم با غنای 20 درصد بلکه به درجه غنایی بالاتر از آن نیاز داریم داریم.

اما از بعد تحقیق و توسعه نیز باید توجه داشت که نوآوری در برنامه های هسته ای چیزی نیست که در کتاب ها و مقاله های علمی یافت شود بلکه مهارتی است که هر کشور با ادامه و توسعه تحقیقات خود به آن دست پیدا می کند.

مضاف بر اینکه در پاره ای از مسائل مانند سوخت مورد نیاز زیر دریایی ها، به اورانیوم با غنای 50 درصد نیاز داریم.

سومین بعد که اهمیت آن از دو بعد یاد شده بیشتر است، از این قرار می باشد که غنی سازی 20 درصدی قدرت چانه زنی ایران در مذاکرات را افزایش می دهد و تداوم قدرت چانه زنی در گرو تداوم غنی سازی 20 درصدی است.

تجربه هم نشان داده است که قدرت چانه زنی ایران زمانی افزایش می یابد که ایران بر غنی سازی بالای 5 درصد اصرار داشته است.

بنا بر این موارد می توان گفت که شرایط فعلی بدترین وضعیت ممکن است که در ازای تعلیق غنی سازی 20 درصدی، امتیاز خاصی دریافت نکرده ایم.

بولتن: سوال اصلی نیز همین جاست که ایران در ازای تعلیق غنی سازی 20 درصدی اورانیوم چه ما به ازایی دریافت کرده است؟

در واقع دخیره غنی سازی شده اورانیوم مانند ذخیره ارزی یک سرمایه راهبردی که طی سالیان متمادی به این میزان رسیده است و باید در استفاده از آن نهایت احتیاط را به خرج داد.

میزان اهمیت این ذخیره آن چنان است که مسئولان آمریکایی در جلسات استماع اذعان کرده اند که ایران از این به بعد توانایی غنی سازی به میزان 20 درصد را نخواهد داشت و مهم تر آنکه ذخایر خود را نیز از دست می دهد.

آنها بر این باورند که نگران کننده ترین بخش برنامه هسته ای ایران را متوقف . از حیث ذخیره سازی نیز ایران را به عقب بازگردانده ایم.

حال مسئولان دیپلماسی باید به این سوال پاسخ دهند که در شرایطی که ایران اصلی ترین و فوری ترین نگرانی غرب را برطرف کرده است، آیا غربی ها نگرانی اصلی و فوری ایران را که همان تحریم های نفتی و بانکی است را برطرف کرده اند؟

پاسخ به این سوال ما را به این مطلب می رساند که توافق ژنو یک توافق نامتوازن است که در آن به زیر ساخت های از میان برداشته شدن تحریم های نفتی و بانکی هیچ اشاره ای نشده است بلکه صرفا قرار است پول هایی که متعلق به خودمان است را به صورت قسطی به ما برگردانند.

به واقع متاسفم که غنی سازی 20 درصدی به ارزان ترین قیمت ممکن معامله شد.

بولتن: نکته ای که تیم مذاکره کننده به عنوان برگ برنده خود اعلام می دارد از این قرار است که در صورت تخطی غرب از تعهدات خود، ایران بلافاصله غنی سازی 20 درصدی را آغاز خواهد کرد.

آیا این ضمانت اجرای مناسبی برای اجرای تعهدات نمی باشد؟

حرف این تیم از یک جهت درست است و اگر صرف غنی سازی 20 درصدی مد نظر باشد، امکان از سرگیری آن ظرف مدت چند ساعت ممکن است.

اما یک سفسطه بسیار ظریف در این طرز پاسخ وجود دارد؛ درست که غنی سازی با غنای 20درصد با برقراری چند کانکشن ظرف مدت چند ساعت ممکن است اما باید توجه داشت که ایران ظرف مدت 6 ماه، 200 کیلوگرم اورانیومی را از دست می دهد که ذخیره سازی مجدد آن به بیش از 4 سال زمان نیاز دارد.

بالاخره باید احتمال دهیم که توافق ژنو به دلایل مختلف ختم به خیر نشودکه در این صورت ایران با از دست دادن اورانیوم غنی شده خود، به مرحله ماقبل ژنو باز می گردد و این در حالی است که آمریکا و غرب می تواند تنها در یک ساعت مججدا همه تحریم ها را علیه ایران برقرار کند.

به این ترتیب غرب در کوتاه ترین زمان ممکن به هدف بزرگ خود(از بین بردن ذخیره اورانیوم ایران) می رسد و ایران نیز مهم ترین عامل چانه زنی خود را از دسا می دهد.

این مسئله ای است که تیم مذاکره کننده هیچ گاه به آن پاسخ نمی دهد و این نشانه یک بی صداقتی با افکار عمومی است.